رانندگی با تویوتا آونسیس

مدت‌ها پیش از این، دورانی بود که خودروهای با سایز بزرگ به عنوان گزینه اول خانواده از نظر کارآیی و راحتی محسوب می‌شدند؛ ولی این روزها شرایط بازار خودرو تغییرات نسبتاً‌ زیادی را تجربه کرده است. صنعت خودروسازی مسیر زیادی را در دهه گذشته پیموده و به طبع آن، ذائقه مشتریان نیز تفاوت پیدا کرده است. مردم این روزها دریافته‌اند که نیازهای حمل‌ونقلی‌شان می‌تواند به راحتی با مدل‌های کوچکتر و جمع‌و‌جورتر رفع گردد و بنابراین توجه کمتری به سگمنت D می‌شود. البته بحران اقتصادی نیز فاکتوری تأثیرگذار بر این کلاس خودرویی بوده؛ چرا که رانندگان به دنبال گزینه‌های مقرون‌به‌صرفه‌تر در بازار خودرو بوده‌اند.
تویوتا در سال ۱۹۹۷ با آونسیس وارد کلاس خودروهای خانوادگی بزرگ شد؛ مدلی که هم‌اکنون در نسل سوم خودش قرار دارد. با توجه به علایق کنونی بازار اتومبیل در اروپا، این خودروساز ژاپنی هنوز میل چندانی به توسعه یک نسل جدید از این مدل پیدا نکرده و همین طور، هنوز نسبت به ادامه حضور خود در این سگنت در اروپا تصمیم نگرفته است. در همین حال، انتظار می‌رود که این کمپانی به‌زودی رویکرد خود را تغییر داده و در آینده‌ای نزدیک، نوع دیگری از خودروی خانوادگی را به این قاره وارد کند. بر این اساس، تویوتا به‌جای آن که پتلفرم قدیمی آونسیس متعلق به سال ۲۰۰۹ را ارتقا دهد، یک فیس‌لیفت دیگر از این مدل را ارائه کرده است.

طراحی، کابین و تریم‌ها
 محصولات تویوتا همیشه به عنوان خودروهای با ظاهری محافظه‌کارانه و با وقار مطرح بوده‌اند. این موضوع به‌ویژه در مورد آونسیس صدق می‌کند. با این حال، این مدل در این زمینه نه‌تنها یک آپدیت متعادل مکانیکی دریافت کرده، بلکه با یک ارتقای طراحی گسترده، خود را به مرزهای دوره مدرن نزدیک‌تر کرده است. ایده بازطراحی این مدل از دل استودیوی اروپایی تویوتا در فرانسه بیرون آمده و بخش مهندسی آن متعلق به مرکز تحقیقات و توسعه کمپانی در بروکسل است. تویوتا همواره بیشتر از آن که به مقوله «احساسی» در محصولات خود بپردازد، بر ارزش‌هایی مانند «پرستیژ»، «راندمان» و یا «دوام» تأکید دارد و بنابراین، از یک پایگاه بسیار وفادار در بین مشتریان برخوردار است. امّا طراحی نسخه جدید آونسیس، بسیار جذاب‌تر از چیزی است که قبلاً بوده و به ویژه در جلوبندی با چراغ‌های ظریف‌تر LED، چهره‌ای سطح بالاتر پیدا کرده است.
 قبلاً کیفیت ساخت کابین هیچ‌گاه یک مسئله مهم در مورد آونسیس نبوده و تویوتا دقت زیادی برای انتخاب متریال‌های مورد استفاده در این بخش نکرده است. ولی در مدل جدید با سطوح نرم‌تر و دلپذیرتر، تریم‌ها و پرداخت‌های مناسب، گامی فراتر در این زمینه برداشته شده است. اگر از مدل پایه فاصله بگیرید،  یک صفحه‌نمایش ۴/۲ اینچی رنگی TFT چند منظور در کنار کیلومتر‌شمار و سرعت‌سنج در دسترس شما قرار می‌گیرد و در همین حال، در کنسول وسط، یک نمایشگر لمسی ۸ اینچی که البته واکنش چندان سریعی ندارد، ارائه می‌شود. کابین آونسیس البته حال و هوای بهتری را فراهم کرده، ولی در عین حال، هنوز از نظر فرم و حسّ کلی در مقایسه با رقبایی مانند فولکس‌واگن پاسات، فورد موندئو یا اوپل اینسیگنیا، سن و سال خود را نشان می‌دهد.

 در حالی که صندلی‌های جلو تکیه‌گاه بهتری پیدا کرده‌اند، ولی یک راننده بلندقد می‌توان با مشکلاتی برای پیدا کردن موقعیت مناسب در پشت‌فرمان مواجه شود؛ چرا که آزادی عمل در تنظیمات ستون فرمان چندان زیاد نیست. یک فضای حمل وسایل بزرگ در زیر تکیه‌گاه دست‌ها تعبیه شده و البته، به جز این فضا، جای هوشمندانه دیگری برای نگهداری لوازم شخصی وجود دارد. در عقب، فضای زیادی برای سر و پاها درنظر گرفته شده و اثری از یک تونل وسط مزاحم نیست. به همین ‌ترتیب، فضای صندوق عقب ۵۰۹ لیتری، بسیار قابل‌توجه است. البته باید گفت که این بالاترین میزان فضا در بین خودروهای این کلاس محسوب نمی‌شود.

 سطح نخست آونسیس که از حدود ۲۰ هزار یورو آغاز می‌شود، دارای تجهیزات استانداردی چون سیستم کولر با کنترل دستی، کروز کنترل با محدود‌کننده سرعت، چراغ‌های روشنایی روزانه LED، سیستم رادیو و پخش CD با قابلیت ارتباط بلوتوث و USB، و پکیج ایمنی Toyota Safety Sense است. این پکیج ایمنی شامل سیستم‌هایی چون هشدار پیش-‌برخورد (هشدار به راننده یا حتی توقف خودرو در صورت تشخیص احتمال برخورد با خودروی جلویی)، هشدار انحراف از حرکت بین خطوط، نوربالای اتوماتیک و دستیار علائم راهنمای و رانندگی می‌شود. مهمتر از همه، ۵ ستاره‌ای است که مدل سایز متوسط تویوتا از آژانس یورو NCAP دریافت کرده است. در همین حال، اگر بخواهید که با انتخاب مدل «پرمیوم» از مرز ۳۰ هزار یورو عبور کنید، به امکاناتی چون طراحی چرم سیاه‌رنگ در داخل کابین، تریم‌‌های چوبی، سیستم راهبری، چرخ‌های آلیاژی ۱۸ اینچی با طراحی جدید، چراغ‌های جلوی انطباقی و صندلی‌های با حافظه الکترونیکی دست خواهید یافت.

رانندگی در جاده
 مسلماً وقتی یک آونسیس را برای خرید انتخاب می‌کنید، به دنبال هیجان بیشتر در رانندگی نیستید. همان‌طور که قبل‌تر نیز اشاره شد، مشتریان وفادار تویوتا برای انتخاب یکی از مدل‌های این کمپانی، دلایل دیگری دارند. به‌علاوه، یک پلتفرم ۷ ساله محدودیت‌های خودش را دارد. در عین حال، خودروساز ژاپنی از برخی اصلاحات مهندسی در نسخه فیس‌لیفت آونسیس سخن گفته است؛ تغییراتی که مخصوصاً در ساختار بدنه، سیستم تعلیق و فرمان انجام شده‌اند. ولی مهمترین تغییر در محفظه موتور صورت گرفته است. موتورهای قدیمی‌تر 2.0 D-4D و 2.2 D-4D جای خود را به موتورهای دیزلی بهینه‌تر 1.6 و 2.0 لیتری داده‌اند؛ موتورهایی که توسط خودروساز مستقر در مونیخ، ب‌ام‌و، با همگاری پژو-سیتروئن توسعه داده شده‌اند. قدرتمندترین دیزل، خروجی‌ای معادل ۱۴۳ اسب‌بخار تولید می‌کند که آن را از طریق یک گیربکس ۶ دنده دستی انتقال می‌دهد.
 به گفته تویوتا، تلاش زیادی برای کاهش سطح نویز در داخل کابین شده و به این منظور، از متریال‌های جدیدتر و ضخیم‌تر برای عایق‌کاری بیشتراستفاده شده است؛ چیزی که چندان در سرعت‌های پایین به چشم نمی‌آید. ولی خوشبختانه کابین خودرو شرایط آرامش‌بخشی در سرعت‌های بزرگراهی دارد؛ جایی که آونسیس با سرعت متوسط ۱۴۰ کیلومتر بر ساعت، مصرف سوختی معادل ۶/۷ لیتر در هر ۱۰۰ کیلومتر دارد و به لطف نسبت دنده بالا در دنده ششم، موتور خودرو در ۲۳۵۰ دور بر دقیقه به کار خود ادامه می‌دهد. امّا این مصرف سوخت، بیشتر از چیزی است که برای آن تخمین زده شده است. همچنین در هنگام رانندگی در خیابان‌های شهر، حتی با کمک سیستم استاپ-استارت، مصرف سوخت پایین‌تر از ۸ لیتر در هر ۱۰۰ کیلومتر تقریباً غیرممکن است.

 مزیّت موتور دیزل ۲ لیتری آونسیس در انعطاف‌پذیری آن و گشتاور ۳۲۰ نیوتن‌متری در دور موتور بین ۱۷۵۰ تا ۲۵۰۰ است که همیشه پیشرانه مناسبی را در اختیار شما قرار می‌دهد. در همین حال، تصور اینکه موتور کوچکتر ۱/۶ لیتری بتواند همین شرایط را با بدنه بزرگ خودرو داشته باشد، قدری مشکل است. سیستم تعلیق عملکرد خوبی بر روی ناهمواری‌های سطح جاده دارد و تنها ناهمواری‌های بزرگ می‌توانند به درون کابین انتقال داده شوند. البته آونسیس در زمینه دینامیک رانندگی در پیچ‌ها نمی‌تواند با مدل‌هایی مانند مزدا 6، فولکس‌واگن پاسات یا موندئو مقایسه شود. ضمن اینکه سبکی سیستم فرمان نیز کمک زیادی در این شرایط نمی‌کند.
 

نظر نهایی
 تویوتا آونسیس در هیچ زمینه‌ای «عالی» نیست، ولی در عین حال، در هیچ کدام از آنها شما را ناامید هم نمی‌کند. نسخه جدید این مدل با ظاهری جذاب‌تر، متریال‌های مناسب‌تر در داخل کابین، بهبود نسبی طراحی ارگونومیک، یک کابین جادار و با تجهیزات مناسب و با پیشرانه‌های دیزلی سطح بالاتر همراه شده است. از جمله معایب آونسیس نیز می‌توان به نبود فضای زیاد برای حمل وسایل شخصی در جلو، عمر بالای طرح کلی مورد استفاده در کابین، سر و صدای بالای  موتور 2.0 D-4D ب‌ام‌و در سرعت‌های پایین، مصرف سوخت نه‌چندان خوب و عدم بازخورد مناسب در سیستم فرمان اشاره کرد. ضمن اینکه دینامیک رانندگی آونسیس در حالت کلی، شرایط متوسطی دارد. ولی وقتی نشان «تویوتا» را بر روی اتومبیل خود داشته باشید، «معمولی‌‌بودن» چندان هم بد نیست؛ نشانی که همیشه نوعی «قابلیت‌اطمینان» را با خود به همراه دارد که برای بسیاری از مشتریان، از ارزش بالایی برخوردار است.